Garnitury, które posiadamy w kraju, nie nadają się do noszenia w tropiku

Wykład performatywny zestawia ze sobą dwie narracje. Obie oparte na badaniach, które Biennale Warszawa prowadzi w ramach długoterminowego programu badawczo-artystycznego poświęconego relacjom pomiędzy Europą Środkowo-Wschodnią oraz Afryką Północną i Bliskim Wschodem.

Pierwsza z nich, oparta na wywiadach etnograficznych zrealizowanych w Libanie na przełomie 2018 i 2019 roku przez Ingę Hajdarowicz we współpracy z prof. Beatą Kowalską, zbiera historie Palestyńczyków i Libańczyków, którzy w latach 70. i 80. mieszkali, studiowali i pracowali w Polsce, a później z różnych powodów postanowili wyjechać do Libanu. W ich losach mieszają się wspomnienia z okresu transformacji ustrojowej w Polsce z wojną domową w Libanie. Słyszymy, jak porównują sytuację życia nad Wisłą z początku lat 90. ze społeczno-ekonomicznymi realiami Bliskiego Wschodu.

Druga linia narracyjna odpowiada badaniom archiwalnym realizowanym we współpracy z dziennikarzem i pisarzem Maxem Cegielskim. Wykorzystuje materiały wizualne i teksty z takich pism, jak „Kontynenty”, „The Polish Review” (1962−72), „Poland” czy archiwa Polskiego Komitetu Solidarności z Narodami Azji i Afryki oraz Przedsiębiorstw Handlu Zagranicznego, jak Polservice, Dromex, Budimex itp. oraz wspomnienia ich pracowników.

Przywołujemy świat ukształtowany przez socjalistyczną globalizację. Opowiadamy o zapomnianej solidarności społecznej i wypartych relacjach rozgrywających się za kulisami oficjalnej polityki i wymiany handlowej.

Wydarzenie w języku angielskim

Twórcy i twórczynie

Prowadzenie: Max Cegielski & Bartosz Frąckowiak
Scenariusz: Max Cegielski, Bartosz Frąckowiak
Reżyseria: Bartosz Frąckowiak
Badanie w Libanie: Inga Hajdarowicz, Beata Kowalska
Dramaturgia: Anna Galas-Kosil
Muzyka: Radosław Duda
Kolaże: Marta Ignerska
Tłumaczenie na angielski: Artur Zapałowski