Sztuka jako uwspólnianie i kompatybilność

„Kompatybilność zastąpiła specyficzność jako kluczowy czynnik kształtujący praktykę artystyczną” – twierdzi Paul Devautour. Modernistyczna obsesja na punkcie specyficznej widzialności sztuki – i jej specyficznej ontologii – ustąpiła miejsca żądaniom jej kompatybilności z innymi aktywnościami, praktykami i obiegami: interwencje specyficzne dla miejsc, w których się odbywają, narzędzia kompatybilne z wykorzystanymi mediami i kompetencjami użytkowników sztuki, obiekty zgodne z otoczeniem, w którym powstają… Sztuka widziana w ten sposób jest rodzajem open-source’owego pluginu, który może być swobodnie i użytecznie zaadaptowany do czegokolwiek, co się pojawia. Dzieje się to przede wszystkim poprzez „uwspólnianie” (ang. commoning) kompetencji artystycznych, a więc praktykę radykalnie odmienną od modernistycznego zwyczaju wystawiania dzieł sztuki. To drugie usuwa sztukę z obszaru rzeczy użytecznych, podczas gdy uwspólnianie zakłada, że sztuka należy do obszaru dóbr wspólnych (ang. the commons) – dzieje się kiedykolwiek, gdziekolwiek i jakkolwiek – i skupia się na wzajemnym wprawianiu się w jej użyciu jako dobra wspólnego.

Wykład będzie towarzyszył wystawie Skwer Karoliny Breguły.
Biennale Warszawa dziękuje Kubie Szrederowi za pomoc w organizacji wykładu.